Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανταγωνιστικό, όπως και το πολιτικό σύστημα στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία και άλλες δυτικές χώρες. Αυτό σημαίνει ότι οι κύριες πολιτικές δυνάμεις έχουν συμφωνήσει σε ένα πλαίσιο λειτουργίας, αυτό που αποκαλούμε δημοκρατική διαδικασία, τους κανόνες του παιχνιδιού, δηλαδή, αλλά και τις βασικές αρχές και αξίες, ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, που είναι κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης. Από εκεί και πέρα οι πολιτικές δυνάμεις εκφράζουν ανταγωνιστικές πολιτικές προτάσεις για τον τρόπο υλοποίησης, το βάθος και την ένταση των αλλαγών που θα πραγματώσουν τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αξίες. Τα προτάγματα είναι ίδια: ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, με εξαίρεση βεβαίως τις νεοφασιστικές δυνάμεις, που εμφανίζονται πλέον απειλητικά στην Ευρώπη. Η Δεξιά δίνει την προτεραιότητα στην ελευθερία, ενώ η Αριστερά στην αλληλεγγύη, ζητώντας ταυτόχρονα εμβάθυνση της Δημοκρατίας. Το ζήτημα της εμβάθυνσης της Δημοκρατίας είναι σήμερα εξίσου σημαντικό με την αλληλεγγύη, καθώς και οι δύο θεμελιώδεις αρχές – αξίες πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές, σοκ.
Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι κομβικά στοιχεία στη μετατροπή της ιδεολογίας σε “κοινή λογική”, όπως θα έλεγε ο Γκράμσι. Αυτό σημαίνει ότι τα μίντια επηρεάζουν την κοινωνική και την πολιτική συνείδηση των πολιτών σε πολύ μεγάλο βαθμό, πράγμα που επίσης σημαίνει ότι λειτουργούν ώς σημαντικός κρίκος της δημοκρατικής διαδικασίας και της πολιτικής νομιμοποίησης. Στη χώρα μας οι “θεσμοί” της ενημέρωσης ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από τη διαπλοκή, με αποτέλεσμα να στρεβλώνεται και να νοθεύεται η ίδια η δημοκρατική διαδικασία. Αυτό δεν συνιστά λόγο για την επιβολή λογοκρισίας στα μίντια, όπως υποστηρίζουν οι λεγόμενοι “οργανικοί” δημοσιογράφοι, που έχουν θέσει σκοπό της ζωής τους όχι τον έλεγχο, αλλά τη δικαιολόγηση των αποφάσεων της πολιτικής εξουσίας. Συνιστά λόγο για πραγματική εφαρμογή της αρχής της ελευθερίας της έκφρασης χωρίς εξαρτήσεις και βαρίδια.
Η κοινωνική λειτουργία των μίντια δεν γίνεται χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις, ωστόσο στην περίοδο των Μνημονίων η εξάρτηση των Μέσων Ενημέρωσης και η διαπλοκή τους με την εξουσία είναι εμφανής, πράγμα που επιτείνει την κρίση αξιοπιστίας τους. Όποιος επικρίνει τεκμηριωμένα σήμερα τα Μέσα Ενημέρωσης δεν σημαίνει ότι έχει ιδιοτελείς λόγους ή ότι θέλει να επιβάλει καθεστώς λογοκρισίας. Αντιθέτως, επειδή η κοινωνική τους λειτουργία είναι κομβική για τη δημοκρατική διαδικασία ο έλεγχος και η κριτική στα “κείμενα” των μίντια είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.
Η κριτική του σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου, που διακωμωδούσε δύο γυναίκες βουλευτίνες, επιχειρήθηκε από την εφημερίδα “Τα Νέα” να εμφανιστεί ως πρόθεση λογοκρισίας. Και τα μικρά παιδιά όμως καταλαβαίνουν ότι άλλο κριτική, έστω και καθ’ υπερβολήν, κι άλλο πρόθεση λογοκρισίας. Κάποτε ο Ουγκώ είχε πει: “Προτιμώ να με σφυρίξουν για έναν καλό στίχο παρά να με χειροκροτούν για έναν κακό”. Ας το σκεφθούν καλύτερα οι “διακεκριμένοι δημοσιογράφοι”. Άλλωστε τα ίδια τα μίντια που επιτέθηκαν στην “Αυγή” και τον ΣΥΡΙΖΑ με την κατηγορία της λογοκρισίας επέκριναν, και σωστά, την παρομοίωση της Γαλλίδας υπουργού Δικαιοσύνης με πίθηκο, από ακροδεξιό περιοδικό.
Η ελευθερία της έκφρασης έχει όρια, δυσδιάκριτα είναι αλήθεια, που τίθενται από τη δεοντολογία και τις ανθρώπινες αξίες. Αν κάποιος ασκεί κριτική, ασκεί ένα δικαίωμα, το οποίο είναι συστατικό στοιχείο του ανταγωνιστικού πολιτικού συστήματος, επομένως και της δημοκρατικής διαδικασίας. “Βρίσε με έναν ευγενικό θυμό” έλεγε ο Σαίξπηρ…

Αρθρο απο http://www.avgi.gr/article/1313831/ta-mintia-kai-i-dimokratia